Kryzys gdański wynikał z niejasności traktatów zawartych po zakończeniu I wojny światowej między Polską a Wolnym Miastem Gdańsk. Przyczyną kryzysu były również trwające od lat spory i napięcia. W 1932 roku Józef Piłsudski i Józef Unrug planowali podjąć działania w celu rozwiązania tego problemu.
Debata na temat zapewnienia Polsce dostępu do morza rozpoczęła się jeszcze przed odzyskaniem przez kraj niepodległości w 1918 roku. Wówczas to zdano sobie sprawę, jak ważne jest to dla dalszego rozwoju Polski. Prezydent Stanów Zjednoczonych Woodrow Wilson, który w styczniu 1918 roku przedstawił swoje czternasto-punktowe propozycje pokojowe, zaakcentował konieczność umożliwienia Polsce dostępu do morza. Walka o Polskę z własnym wybrzeżem miała miejsce również podczas konferencji pokojowej w Paryżu, kończącej I wojnę światową, gdzie Roman Dmowski zabiegał o spełnienie tego postulatu.
W trakcie negocjacji w Wersalu, mocarstwa europejskie oraz Stany Zjednoczone uznały, że Polska powinna mieć dostęp do Morza Bałtyckiego. Dodatkowo wyrazili zgodę na utworzenie polskiej Marynarki Wojennej. Jednak w tym miejscu pojawiła się kwestia sporna – „problem” dotyczący nieprecyzyjnych ustaleń odnośnie Wolnego Miasta Gdańska.