Integralnym elementem projektu Wiebe była budowa zbiornika wodnego na Oruni, który powstał w roku 1869. Mimo że obiekt ten niszczał przez niemal 50 lat po zakończeniu II Wojny Światowej, przetrwał do naszych czasów. W roku 2016 przeprowadzono jego gruntowną renowację, podczas której usunięto z niego aż 4 tony odpadów. Obecnie, od 5 lat, zbiornik ten stanowi jedną z atrakcji turystycznych Gdańskiego Szlaku Wodociągowego.
Zbiornik na Starej Oruni dostarczał wodę do historycznego centrum Gdańska poprzez grawitacyjny przepływ płynu. Funkcjonował aż do lat 70. XX wieku, kiedy to został ostatecznie wyłączony z eksploatacji w roku 1978. Na początku swojego istnienia dostarczał wodę do pierwotnych granic miasta: Starego Miasta, Głównego Miasta, Podwale Przedmiejskiego oraz Dolnego Miasta – mówi Monika Kasprzak, archeolog i przewodnik po Gdańsku. Zbiornik oruński nie był jednak wykorzystywany przez mieszkańców Oruni, która była wówczas wsią podlegającą administracyjnie Gdańskowi i została włączona do miasta dopiero w 1933 roku. Charakterystyczną cechą tego obiektu jest jego konstrukcja – zbudowany został z czerwonej cegły i ma kształt kwadratu o boku długości 40 metrów. Składa się on z 11 naw opartych na 8 arkadach.